داستان آلومینیوم از اوایل قرن نوزدهم آغاز می‌شود. با وجود فراوانی این فلز در پوسته زمین، آلومینیوم تا سال 1825 عمدتاً بلااستفاده باقی ماند. هانس کریستین اورستد، فیزیکدان دانمارکی، نخستین کسی بود که مقادیر کمی از آلومینیوم را تولید کرد. اما به‌طور واقعی پتانسیل صنعتی آلومینیوم تا سال 1886، زمانی که چارلز مارتین هال و پل هرول به‌طور مستقل روشی برای استخراج کارآمد آن کشف کردند، محقق نشد. این کشف انقلابی که به فرآیند هال-هرولت معروف است، تولید آلومینیوم را به‌طور سریع و جهانی افزایش داد و این فلز که زمانی بسیار گرانبها بود، به راحتی در دسترس برای استفاده تجاری و صنعتی قرار گرفت.
خواص فیزیکی آلومینیوم، از جمله وزن سبک، چکش‌خواری و مقاومت در برابر خوردگی، آن را به گزینه‌ای ایده‌آل برای کاربردهای مختلف تبدیل کرده است. صنعت بسته‌بندی از ویژگی‌های مانع‌آفرین آلومینیوم بهره‌برداری می‌کند تا کالاها را در برابر هوا، نور و رطوبت محافظت کند، در حالی که در بخش ساخت‌وساز از قدرت و مقاومت آن در برابر خورندگی ناشی از شرایط جوی و مواد شیمیایی استفاده می‌شود. با ظهور صنایع هوانوردی و خودروسازی، اهمیت آلومینیوم به‌خصوص در ساخت هواپیما و خودرو بیشتر نمایان شد. سبک بودن آلومینیوم باعث کاهش وزن هواپیماها و حفظ یکپارچگی ساختاری آنها می‌شود. همچنین، در صنعت خودروسازی، استفاده از آلومینیوم برای طراحی وسایل نقلیه سبک‌تر، به بهبود بازده سوخت و عملکرد خودروها کمک کرده است. این ماده به انتخاب اول تولیدکنندگانی تبدیل شده که به دنبال کاهش وزن خودرو بدون به خطر انداختن ایمنی هستند. به همین دلیل، آلومینیوم از یک ماده مکمل به یک بازیگر اصلی در صنعت جهانی تبدیل شده است.